TEST: D'Angelico EXL-1 Premier

Legendarne gitary D’Angelico po wieloletniej przerwie znowu pojawiły się na rynku. W zasadzie, to wdarły się na niego z impetem i zajęły należne miejsce. Zdecydowanie to jeden z największych come backów ostatnich lat - wyjątkowo udany. Sukcesem firmy było nie tylko sięgnięcie i ożywienie oryginalnych planów Johna D’Angelico, które zaczął realizować mały zespół wybitnych, amerykańskich lutników, ale także wprowadzenie modeli wykonywanych w Korei. Dzięki temu znacząco obniżyła się cena i dostępność instrumentów, które jednocześnie doczekały się wielu modeli i kombinacji wykończenia.

Niestety chcąc utrzymać legendarną jakość i design, modele Koreańskie (seria Excel) wciąż nie należą do najtańszych - przynajmniej w naszych, krajowych realiach. Na szczęście firma D’Angelico postanowiła zaproponować swoje instrumenty w cenie nawiązującej równą walkę z konkurencją. Premier - bo o tej serii mowa - to najbardziej rozpoznawalne modele firmy tańsze niemal o połowę od serii Excel. Wciąż jednak mamy do czynienia z żywą legendą, dla której już nie musimy odwiedzać placówek parabankowych...

Budowa

Gitary D’Angelico są... po prostu piękne i przyzna to każdy kto miał z nimi do czynienia. Subtelnie czerpią z tradycji, wprowadzając wiele własnych pomysłów do designu. Oczywiście seria Premier została nieco „zubożona” stylistycznie w stosunku do Excel, ale to właściwie dobra wiadomość - mniej błyskotek, za to te same, wysokiej jakości materiały.

Testowana gitara to właściwie wizytówka firmy - model EXL-1 - najlepiej sprzedający się w historii firmy. Do testów dotarł w pięknym, białym wykończeniu, schowany w solidnym gigbagu - w odróżnieniu od droższych serii, które posiadają futerały. Podróżujący gitarzyści wiedzą jednak, że solidny gigbag pozwala łatwiej przemieszczać się z instrumentem niż targając dodatkowe kilka kilogramów sklejki...

EXL-1 Premier to instrument typu hollowbody z dużym, 17 calowym korpusem o grubości 3 cali. Typowe, jazzowe pudło. Podobnie jak legendarne Gibsony ES, do produkcji użyto laminatu klonowego, a płytę wierzchnią zrobiono z laminatu świerkowego. Gitara jest dość ciężka i masywna, sprawia wrażenie bardzo solidnie zbudowanej. Takie połączenie laminatowego korpusu i sporego ciężaru daje bardzo specyficzne walory użytkowe. Instrument powinien nie należeć do najgłośniejszych akustycznie, za to obroni się na scenie oferując duży odstęp od sprzęgania.

Przeciwnością z kolei są gitary zbudowane z litego drewna, przeważnie bardzo lekkie i responsywne. Pomimo, że często zachwycają akustycznymi walorami, na scenie szybko wpadają w drgania i sprzęgają. Gitara typu hollowbody to jednak wciąż gitara elektryczna, dlatego wybór konstrukcji przez D’Angelico wydaje się trafiony. Idźmy dalej.

Bardzo wygodny, charakterystyczny dla firmy gryf o przekroju C wykonano z klonu, a głębokie wycięcie w korpusie pozwala bez problemu na grę w wysokich pozycjach. Palisandrowa podstrunnica, podobnie jak korpus, została ożyłkowana kremowym bindingiem. Nabito na niej bardzo starannie 22 progi medium. Rozpoznawalną, chyba jedną z piękniejszych główek w historii gitar wyposażono w chromowane klucze przypominające motylkami Grovery, jednak bez wybitej nazwy producenta. W każdym razie pracują bardzo poprawnie. Charakterystyczną cechą konstrukcji jest palisandrowy, regulowany mostek i specjalnie skonstruowany do tego modelu, firmowy pickup w postaci „wolno latającego” minihumbuckera. Całości dopełnia czarny pickguard, na którym zamontowano potencjometr regulacji głośności i barwy.

Nie można także nie zauważyć wyjątkowego strunociągu, który wraz z główką jest jednym z najbardziej rozpoznawalnych elementów gitar tego producenta. Podobnie jak klucze i pickup został wykończony w chromie. Testowany instrument został wykonany bardzo starannie, nie znajdziemy tutaj niedoróbek, czy dróg na skróty. Klasa sama w sobie - mimo niewygórowanej ceny.

Brzmienie

Gitary hollowbody są rozwinięciem koncepcji gitar akustycznych, dlatego spory udział w końcowej barwie ma ich brzmienie akustyczne. Z racji konstrukcji (pudło) są na tyle głośne, że dużo radości przynosi gra bez wzmacniacza. Tak też jest tym razem. Premier EXL-1 jest dość donośna, chociaż słychać, że brzmienie akustyczne nie jest tak bogate jak w typowych „akustykach” - i tak ma być. W końcu wyposażona jest w przetwornik magnetyczny, który w przeważającej części przetwarza dźwięk strun, a nie wydobywający się z pudła.

Ogólne pasmo prezentuje dość surowy sound z wyraźną górą i klarownym dołem, przy lekkim osłabieniu częstotliwości środka. Przyzwoity sustain i bardzo dobry, szybki atak. Instrument jest bardzo podatny na artykulację, a przy tym bardzo selektywny.

Obraz brzmieniowy jednak zmienia się po podłączeniu gitary do wzmacniacza - i w przypadku tych konstrukcji jest to rzecz jak najbardziej normalna. Zastosowany przetwornik posiada niewygórowany poziom sygnału wyjściowego. Bardzo vintage, co wydaje się dobrym podejściem. Dzięki temu więcej w barwie składowej akustycznej pudła, a co za tym idzie lepiej słyszalny, charakterystyczny dla hollowbody oddech pudła. Po podłączeniu do wzmacniacza gitara odzywa się klasycznym, jazzowym soundem. To właściwie istota jazzowego brzmienia i jeśli właśnie takiego szukacie to będziecie zadowoleni. Brzmienie jest zdecydowanie łagodniejsze i cieplejsze niż podczas testów akustycznych. Miękki dół, doskonały, czytelny środek i kontrolowane częstotliwości wysokie, dzięki czemu gitara dobrze brzmi nawet podpięta bezpośrednio po linii na przody...

Pomimo sporego korpusu jest to instrument wygodny. W przeważającej części wpływ na komfort gry muzyka ma gryf. W testowanej gitarze jest on dość cienki, szybki, a świetnie wykończone progi i binding dodatkowo potęgują wrażenie gry na ekskluzywnym instrumencie. Premier EXL-1 to taka typowa gitara jednego brzmienia. Mamy jeden pickup i w zasadzie bardzo określony kierunek brzmieniowy. Ważne jednak, że jest to bardzo dobre i charakterystyczne dla gatunku brzmienie. W połączeniu z oryginalnym designem otrzymujemy instrument który może inspirować.

Próbka możliwości D'Angelico EXL-1 Premier: