TEST: DV Mark DV Little GH 250 & DV Little 250 M

Firma DV Mark to gruby zawodnik, który coraz mocniej rozpycha się łokciami na rynku gitarowych wzmacniaczy, nie tylko ze względu na pozyskanych endorserów, jak Greg Howe, Frank Gambale i kilku innych, lecz - przede wszystkim - dzięki lekkim i wyjątkowo dobrze grającym konstrukcjom. Patrząc na rozwój firmy, nie da się ukryć, że jej biuro projektowe nie śpi, a wręcz małymi krokami walczy o jeszcze wyższą pozycję.

Dzięki dziś zaprezentowanym wzmacniaczom mają spore szanse na zaatakowanie najwyższego miejsca w swoim segmencie. W niniejszym teście "rozbierzemy" na części pierwsze dwa bardzo zbliżone do siebie wizualnie, ale bardzo różne brzmieniowo wzmacniacze - DV LITTLE GH 250 (Greg Howe) i  DV LITTLE 250 M (wersja Metal).

Oglądamy

Oba "maluszki" są niemal identyczne pod względem specyfikacji. Posiadają moc 250W przy 4ohm i 150W przy 8ohm, a dzięki tranzystorowym końcówkom mocy ważą zaledwie 2.6 kg! Nie jest to zwykła końcówka, a technologia zastrzeżona o nazwie MPT (Mark Proprietary Technology), która według producenta daje nam headroom znany z lampowych konstrukcji. Wymiary tej niewielkiej sześciokątnej bryły to 22.5 cm (szerokość) x 7.5 cm (wysokość) x 25 cm (długość). Można zauważyć, że jest to połowa szerokości wersji rackowej, a dzięki skrzydełkom montażowym, które można dokręcić do obudowy (nie ma ich w komplecie) łatwo zamontować oba wzmacniacze w case. Urządzenia posiadają dwa kanały (clean / lead) przełączane za pomocą małego switcha lub przełącznika nożnego.

Przedni panel w obu "maluszkach" jest bardzo przejrzysty. Znajdują się na nim (od lewej) dwa rzędy potencjometrów w kolejności GAIN, BASS, MID, HIGH, LEVEL oraz ogólny REVERB (tylko w prawej górnej części) przynależny do obu kanałów, a pod nim znajduje się gniazdo do podłączenia przełącznika nożnego, o którym wspominałem wcześniej.

W lewej górnej części znajduje się switch do przełączenia kanałów, a poniżej gniazdo input do podłączenia naszej gitary. Z prawej strony znajduje się duży przyjazny switch POWER. Dodam tylko, że panel przedni w obu urządzeniach różni się tylko grafiką i kolorem. Wersja GH (Greg Howe) posiada front w odcieniach koloru niebieskiego z prostą czytelną czcionką, natomiast "Metalowy" brat jest całkowicie czarny i posiada zgodne z przeznaczeniem logo, gdzie literka V w literach DV przypomina dłoń kościotrupa wskazująca gest znany z metalowych koncertów.

Na tylnej ściance znajduje się sporych rozmiarów wentylator, gniazdo kabla sieciowego, pod którym znajduje się bezpiecznik, dwa gniazda speaker out (na standardowy jack oraz typowe gniazdo kolumnowe), gniazda szeregowej pętli efektów oraz pre out ze switchem poziomu głośnoci -6db oraz 0db (pozycja neutralna). Wyjście pre out to bardzo dobra opcja kiedy chcemy ominąć końcówkę mocy i wykorzystać sam preamp. Może przydać się gdy chcemy nagrywać korzystając z  IR Cab (wave'ów nagranych kolumn gitarowych) lub przy używaniu np; końcówki lampowej. Testowałem oba sposoby i preampy zachowują się wzorowo.

Gramy

Porozmawiajmy teraz o brzmieniu. Na start poszedł niebieski "potworek"  DV LITTLE GH 250. Ustawiłem wszystkie potencjometry EQ na godzinę dwunastą by łatwiej usłyszeć  późniejsze niuanse. Kanał czysty zaskoczył mnie niesamowicie klarownym, pełnym harmonicznych brzmieniem. Czuć było prawdziwą "lampę" i to nie "tanią". Wszystkie pasma są bardzo równe i skutecznie reagują na kręcenie potencjometrami tymi w preampie, jak i w gitarze. Nie można powiedzieć, że czegoś tu brakuje.

Świetnie rozwiązany jest potencjometr "GAIN" gdyż na czystym kanale nie brudzi, ale dodaje headroom. Brzmienie staje się potężniejsze w odbiorze lecz jest nadal czyste. Bardzo podobnie zachowuje się kanał clean w wersji DV LITTLE 250 M. Miałem wrażenie, że jest nieco ciemniejszy, ale jeżeli chodzi o dynamikę odczucia były niemal identyczne.

Oba wzmacniacze spokojnie poradzą sobie z większością, o ile nie ze wszystkimi stylami muzycznymi. Bardzo dobrze reagują na artykulację i zewnętrzne pedały overdrive. Mam różne odczucia co do wzmacniaczy tranzystorowych, gdyż większość tanich konstrukcji fatalnie działała z zewnętrznymi "dopalaczami". Postanowiłem więc, że potraktuję obie konstrukcje BB Preampem z XOTICA. I tu niespodzianka. Reakcja na zewnętrzny przester wzorowa. Nie ma tu mowy o podbijaniu pasm, w które nie chcieliśmy ingerować, nic nie nachodzi na siebie ani się nie wznosi, czyste kanały współpracują z kostką, uzupełniając się wzajemnie. Za to ogromny plus.

Wracając do konstrukcji Grega Howe, przełączamy kanał na drive i tu dopiero zaczyna się zabawa. Sam artysta znany jest ze specyficznego soundu z podbitym środkiem w przesterowanych partiach i tak naprawdę tego się spodziewałem, ale tym razem zaskoczenie. Sygnowane konstrukcje z natury są mniej uniwersalne, jednak tutaj regulacja środkowego pasma jest bardzo neutralna, dzięki czemu spokojnie możemy zagrać od bluesa po hard rock.

Jako gitarzysta lubiący instrumentalne wariowanie po gryfie zwracam uwagę na to czy dźwięki "kleją się " do siebie. Wtedy łatwiej wyeksponować artykulację i brzmienie jest przyjemniejsze dla ucha. W wersji Grega słychać Grega, ale i Marshalla PLEXI. Moim zdaniem wszyscy fani tej legendarnej konstrukcji powinni przetestować Little GH 250 właśnie ze względu na podobieństwo do ojca wszystkich "klasyków".

Próbka możliwości DV Mark DV Little GH 250 & DV Little 250 M:

EQ działa tu również bardzo płynnie, słychać to w krańcowych położeniach wszystkich gałek. Po ruszeniu nimi pojedynczo odzywają się tylko te pasma, za które odpowiedzialna jest dana gałka, nie wchodząc sobie w paradę. Od godziny dziewiątej na potencjometrze GAIN dźwięk zaczyna się lekko łamać i przechodzi płynnie do samego końca przesterowania.

Nie uraczymy tutaj nieciekawej sytuacji, jak w niektórych wzmacniaczach, gdzie Gain działa do pewnego momentu, a potem i tak nie słychać różnicy. Tutaj wszystko jest dopracowane i nawet niewielkie ruchy mają ogromny wpływ na to co usłyszymy w głośniku lub odczujemy pod palcami. Im mocniej kręcimy potencjometrem  odpowiedzialnym za przester, tym bardziej lekko kompresuje się sound.

Dla mnie było to na plus, gdyż łatwiej można było "biegać" po gryfie i nie miało to wpływu na jakość samego brzmienia - był nadal pełen harmonicznych. Dodam jeszcze tylko, że kanał ten czyści się pięknie z gałki volume w gitarze i spokojnie tylko na jednym kanale bylibyśmy wstanie zagrać cały koncert, operując tylko gitarą. Ciekawie natomiast reaguje w obu wzmacniaczach REVERB.

Jest bardzo przestrzenny i klarowny. Odbicia do pewnego momentu grają na bardzo wysokim poziomie. Natomiast w skrajnej pozycji słychać jakby lekki chorus pomieszany z pogłosem typu "shim". Nie wiem czy to celowy zabieg do grania ambientowych tematów, lecz piszę o tym gdyż dla mnie było to nie do końca tym, co chciałbym w ambientowym reverbie usłyszeć.

Ale mamy do dyspozycji pętlę, więc czujmy się wolni, a co do ogólnej jakości reverbu dałbym mu 8/10 punktów. (10 to "Strymon" więc bądźcie wyrozumiali) tym bardziej, że dostajemy go w bonusie. Jeżeli chodzi o wersję GH to metalu na nim nie pogramy, ale od czego mamy kanał przesterowany w "metalowym maluszku"?

Zatem pierwsze spostrzeżenie, to sterylność i bardzo duży zakres gain. Spodziewałem się tego zanim podłączyłem wzmacniacz. Korekcja EQ pozawala uzyskać większość metalowych brzmień od trash po obecnie panujący djent. Sam kanał jest dość jasny i dobrze przebija się w miksie oraz nie "zamula" przy niskich rejestrach siedmiostrunowych gitar, co przy dzisiejszej tendencji do używania niskich strojów jest wręcz wymogiem. Należy pamiętać, że jest to ukierunkowany produkt w konkretny target i nie jest dla każdego. Polecę go gitarzystom grającym nowoczesne gatunki metalu. Jeżeli gracie czasem inne rodzaje muzyki to czysty kanał pozwoli bez problemu rozbudować wasze muzyczne kierunki.