Model z koreańskiej linii gitar PRS SE, Singlecut, radzi sobie lepiej niż jego amerykańskie odpowiedniki - ponad 50 procent modeli SE to właśnie koreańskie Singlecuty.

Gitara wyewoluowała z pierwowzoru, modelu Mark Tremonti SE Singlecut, ze swoim cieńszym korpusem i skalą 635mm (25 cali) do gitary takiej jak SE 245, ze skalą podobną do gibsonowskiej - 24.5 cali i o korpusie zmniejszonym względem amerykańskiego modelu.

Do kolekcji dołożono ostatnio nowego Singlecuta o nazwie Bernie Marsden. Jest to oczywiście znany z zespołu Whitesnake gitarzysta, który ostatnimi czasy przerzucił się na PRS-y (to dość spory honor dla firmy, zważywszy na to, że jego oryginalny Gibson les Paul 1958, zwany Bestią, jest równie znany, jak on sam). Początkowo model ten dostępny był w limitowanej ilości tysiąca egzemplarzy. Z powodu wielkiego zainteresowania ograniczenie zdjęto i model stał się standardem w ofercie sprzedaży.

Dostępny za ćwierć ceny modelu Stripped 58, Bernie Marsden to jeden z najbardziej vintage'owych, les-paulo-podobnych Singlecutów z serii SE. Ma solidnej grubości korpus, fazowany top z litego klonu (o delikatniejszych liniach, niż te w modelach USA), gryf o kształcie Wide Fat, mostek Stoptail i dwa humbuckery 245. Bernie Marsden posiada binding na całości obwodu, również na czarnej główce z olschool'owymi stroikami.

SE różnią się dość mocno od modeli z USA, na co zresztą wskazują ceny. Wykorzystuje się do ich produkcji standardowe części, takie jak zaczepy paska, blaszki przy gnieździe, pokrętła i obramówki przystawek. Pozostały jednak znane wszem i wobec intarsje w motywie ptaków, które wyróżniają produkty PRS od innych, inspirowanych modelem Les Paul singlecutów. Można odnieść jednak wrażenie, że na główce za wiele się dzieje przez mnogość sporych główek stoików, napisów i logo.

Istnieje oczywiście o wiele więcej różnic, poza tymi tu wymienionymi i dość oczywistymi. Gryf typu Wide Fat jest jednym z najwygodniejszych na rynku, solidnie spoczywający w dłoni, ale nie 'duży', lecz mimo wszystko lekko widlasty przekrój w modelach USA wydaje się nieco bardziej… rzemieślniczy.

Podobnie rzecz ma się do odrobinę większego drutu progowego występującego w wersji amerykańskiej. Z miejsca różnicę nie tylko zobaczy, ale i poczuje każdy trochę lepiej ograny gitarzysta.

W modelu Bernie Marsden wszystko wydaj się nieco bardziej staromodne jeszcze zanim zaczniemy grać. Binding, nieco sprany efekt "burst", czarno-białe cewki. Nic z tego nie powinno jednak mieć radykalnego znaczenia dla brzmienia.

Co zatem sprawia, ze słyszy się bardziej klasyczny ton, niż ten znany ze standardowego SE 245? To drobnostka, ale może być decydująca przy wyborze gitary. Pickup przy gryfie posiada nieco więcej głębi, a ten przy mostku jest klarowny i nieco mniej drapieżny. Być może to przez te stroiki, inny korpus albo grubsze struny (standardowo dodawane do modelu BM 10-ki,  a do modelu 245 - 9-ki) mają w tym swój udział, lecz to sprawka przede wszystkim samej gitary. Po prostu brzmi jakby starzej.

Jasnym jest, że PRS tworzy świetne gitary, ale szczególnie ciekawą kwestią jest progres, jaki zrobiła firma na przestrzeni 10 lat. SE 245 jest niemal tak dobry, jak pierwszy Singlecut. Model Bernie Marsden jest być może nawet lepszy.

Jeśli komuś nie podobają "ptasie" markery lub zmyślne, pasiaste topy, może oczywiście sięgnąć po klasycznego Les Paula. PRS to jednak klasa sama w sobie, a na szczególne uznanie zasługuje, od wielu zresztą lat, konsekwencja w budowaniu i sprawdzaniu jakości instrumentów. Nie można tego powiedzieć o sporej części producentów singlecutów.

Dla poszukiwaczy porządnego singlecuta SE 245 może być doskonałym wyborem, gdy stawia się na szacowanie kosztów. Bernie Marsden jest jednak trochę bardziej klimatyczny - może dość subtelnie, ale na pewno zauważalnie. Jeśli wiec jesteś zakorzeniony gustownie w latach 50-ych, ten model spodoba ci się. Pomimo tak niewielkiej różnicy miedzy modelem 245, może ona być wystarczająca.